Karanlığın Kalbinde Aydınlık Bir Işık

Karanlık şehir üzerinde yavaşça çökerken Ayşe penceresinin önünde durmuş dışarıyı seyrediyordu.

Karanlık şehir üzerinde yavaşça çökerken Ayşe penceresinin önünde durmuş dışarıyı seyrediyordu. Gökyüzü ağır ve gri bulutlarla kaplanmıştı. Rüzgar cama hafifçe vuruyor ve içini ürpertiyordu. Odasındaki loş ışık bile dışarıdaki karanlığın yanında sönük kalıyordu. "Karanlıkla çöken kara bulut, Aydınlat bana yıldızları ve Ay'ı..." mırıldandı içinden çocukluğundan beri ezberlediği şiiri hatırlayarak. Bu mısralar her zaman içini huzurla doldururdu. Özellikle de böyle karanlık ve yalnız hissettiği zamanlarda. Ayşe küçük bir kızken devasa gökyüzünü seyretmeyi çok severdi. Yıldızları sayar ayın farklı evrelerini izlerdi. O zamanlar her şey daha basit ve güzel gelirdi. Şimdi ise hayatın karmaşıklığı altında eziliyor geleceğe dair kaygılarla boğuşuyordu. "Kaybolan zamana inat, Yazayım, geceye yansıyan mısraları..." diye devam etti mırıldanmaya. Evet yazmak onun için her zaman bir sığınak olmuştu. Kelimeler iç dünyasındaki karmaşık duyguları ifade etmesine yardımcı olurdu. O gece defterini alıp masasına oturdu. Kalemi eline alırken içinden bir sıcaklık yayıldı. Gözlerini kapatıp çocukluğuna döndü. O masum ve meraklı gözlerle gökyüzünü seyretti. Yıldızlar ona parmaklarıyla uzanabileceği kadar yakınmış gibi geliyordu. Gözlerini açtığında defterine ilk satırları yazmaya başlamıştı. Kelimeler sanki kendiliğinden akıyordu. Karanlıkta kaybolmuş bir yıldız gibiydi Ayşe. Ama o yıldız kendi ışığını yaratmaya çalışıyordu. Şiir yazmak onun için karanlıkta parlayan bir mum gibiydi. Saatler sonra defteri sayfalarca dolmuştu. Ayşe yazdıklarını okudu. Kelimeler onun iç dünyasının bir aynası gibiydi. Kederi, umudu, hayalleri... her şey oradaydı. Pencereye dönüp dışarıyı seyretti. Hala karanlıktı ama bulutlar biraz dağılmıştı. Ay bulutların arasından hafifçe yüzünü gösteriyordu. Ayşe gülümsedi. Şiir yazmak ona karanlık gecede bir yıldız bulmuş gibi hissettirmişti. O geceden sonra Ayşe düzenli olarak yazmaya başladı. Şiirleri sadece onun değil birçok insanın iç dünyasına dokunuyordu. Çünkü herkesin içinde karanlıkta parlayan bir yıldız vardı. Ve o yıldız doğru kelimelerle beslendiğinde daha da parlak bir şekilde ışıldıyordu. Burhan GÜL Yüksek Makine Mühendisi