Binlerce para vererek sahip olduğumuz cep telefonlarımız, elimize alıp bir an olsun gözlerimizden ayıramadığımız cihazlar haline geldi. Şu yaşadığımız çağımızda, insanın vazgeçilmezi bir uzvundan öte bir şey haline geldi.Ancak bu bağımlılık, sadece elimizi değil, tüm benliğimizi de neredeyse esir almak üzere.Artık insanlar arasında sohbet etmek, yüz yüze iletişim kurmak, imkansız bir hal aldı bunun yerine parmaklarımızın hızla kaydırdığı ekranlarda zaman geçirir olduk. Herkesin birbirine "Nasılsın?" demek yerine, yalnızca telefonlarının ekranına bakarak ömrünü tükettiği bir dönemin bekçileri haline geldik.Acaba bu telefonları bizmi satın aldık yoksa onlar mı bizi satın aldı bunu sorgulamak gerek. Bugün, çay evlerinde insanlar birbirleriyle sohbet etmek yerine , gözlerini minik ekranlardan ayırmadan bir şeylere odaklanıyor. Tavşan kanı demlenmiş çaylar, her zamanki gibi masaların üzerinde duruyor; fakat hiçbiri gerçek bir sohbetin başlangıcı olmuyor. Eskiden herhangi bir çay bahçesinde arkadaşlar arasında yapılan sohbetler, insan ruhunu dinledirirken şimdilerde, aynı mekanlarda bile olsak çoğu insanın derdi yalnızca telefon ekranında ne olup bittiği. Sosyal medya, anlık mesajlaşmalar, beğeniler ve paylaşımlar bir arada olmanın yerini aldı. Gerçek paylaşımlar, gerçek duygular ise geri planda kaldı. Bu da insanların birbirleriyle olan bağlarını koparma noktasına geldi. Telefon bağımlılığı, sadece bireylerin sosyal ilişkilerini değil, psikolojik sağlıklarını da olumsuz etkilemekte. Kişi sürekli bir online dünyada olma isteğiyle, gerçek dünyadan kopuyor. Sosyal anksiyete, yalnızlık hissi, odaklanma güçlükleri, depresyon gibi birçok sorunun temeli bu bağımlılıkla atılabiliyor. Teknolojinin  hayatımıza getirdiği kolaylıkları pek tabiî ki yabana atmak mümkün değil sadece sıkıntı olan teknolojinin ve teknolojik ürünleri hayatın bir aracı olmaktan çıkarıp hayatın tamda merkezine getirmek ne kadar akla mantıpa yatkın bunu sorgulamak lazım.